Welkom bij de feestelijke afsluiting.
De afsluiting van deze expositie, of zoals wij het zelf graag noemen:
De Feestelijke Afsluiting van de Teloorgang van de Mensheid.
Want feest,... dat is het.
Ik zal het proberen uit te leggen.
Omdat het geschreven staat.
Hier.
Luistert!
In de spectaculaire wereld van geen visie,
komt regelrecht uit de paard zijn mond,
het aanwezig leeg als vacuum,
in het bruggenbouwend fundament.
Mierenstapjes
Olifantentraan
tik..... tak..... tik..... tak......
Absentie van essentie,
maakt ruimte voor een nieuw beton
preekt verantwoordelijke paradox
want de mimesis is een immer fictie
in frictieve waarlijk werkelijkheid,
het spektakel slechts de richting kwijt,
met schuurpapier in uiterste ademnood
de plooien toch nog glad gestreken,
vermeden waar het eens begon.
Windstreken verbleken,
als de kraanvogel neerstrijkt boven
leegste dal en wal
onzekerheid,.. de zondeval.
Hebzucht en hoogmoed......
moedig in hun gulzigheid......
benijden ze de eeuwigheid
van wellustige gramschap,
maar te lui om later waar te maken.
Zijn dit geen woorden dan?
Dit zijn geen zinnen!
Waar is de pijp,
waaruit waarde dampt?
Maarten mag het beter weten.
Het teloor en einde altijd stuk.
Snikkend in de grindbak
met perfect gevouwen peperbol
geschoten zonder wortelkruid.
hermetische leeg in overvol
Want waar in miniatuur mimesis,
mijn kleinzerigheid tot de kern komt
doorstaat hij stout als kabouterspiegel
Een dwergchimpansee in sociaal isolement
trekt aan het kortste end....
maar beweegt manueel hemel en aarde
om de sekse te aanvaarden.
Stop de strofe!
Rep reflexief repliek
zeeziek van mimiek
en clowneske werkzucht
maar dan heel jofel.
En de ruimte fluistert zacht
inblazing lijkt het
nauwelijks aanwezig
de handeling een geste
de streek van streek
dodelijke donderwolk
als paddestoelen uit de grond
een einde aan het vorig volk.
tik..... tak..... tik..... tak......
Haal adem liefste
haal adem liever.
In en uit en over en aan
HAAL DAME,...... haal adem
bries de braafste wafelen.
En tonaal zal strofe rif verdragen.
Sluit keel en haal adem.
zwijg leegte zonder grenzen
murmel nu gelijk een utilitaristisch gebed zonder einde
om van kruizen nog te zwijgen.
HIJ... heeft.....
een verantwoordelijk object
belast met mijn moment.
Die.......
essentiële aanwezigheid
geeft acte de présence
en de klok tikt door
van
elementair naar essentieel
ordinair door verstilling
en dus minderwaardig tot bedaren
waarom die grootse gebaren?
tik..... tak..... tik..... tak......
Presentie = acute aanwezigheid = wezenlijk = tegenwoordigheid = voorkomen = bestaan = existentie
IK HERHAAL:
Presentie = acute aanwezigheid = wezenlijk = tegenwoordigheid = voorkomen = bestaan =existentie
Scheppen van fictie naar realiteit is een onmogelijkheid. Of je moet in simulacra spreken.
Daal neer, en doe waken, want van werkelijk naar werk wordt altijd fictie. De ontmoeting van deze twee werelden gebeurt in de mimesis, waarbij het simulacrum de mimesis in zijn verlorenheid is. Verloren... oorsprong... wel te verstaan,.... maar nooit te begrijpen. Vormelijke onduidelijkheid in vergeefse doelmatigheid.
tik..... tak..... tik..... tak......
Nog zo iets:
Absentie schept presentie als een relikwie van de kwik kwek kwak kwiebus kwispelstaart die het slaafs volgen aanvaard, en blaft naar de maanzinnige vergetelheid van de verloren tijd.
Klinkt als logica van gekunsteldheid.
Vervanging van intensiteit in de ruimte van de eenzaamheid.
IK HERHAAL:
Absentie schept presentie als een relikwie van de kwik kwek kwak kwiebus kwispelstaart die het slaafs volgen aanvaard, en blaft naar de maanzinnige vergetelheid van de verloren tijd.
Klinkt als logica van gekunsteldheid.
Vervanging van intensiteit in de ruimte van de eenzaamheid.
Dit..... doet..... alleen zijn,
De ledigheid van waarheid vastgepakt.
Absurde duikeling in het ravijn van ragebol
wissend in het overvol.
Evocatie van afwezigheid,
onzeker over wortel schieten
raakt voor even de tijd weer kwijt.
Bevrijd ik hier scheve schaar,
even knippen.... en kapot is klaar.
Stuk na, voor en tijdens creatie
Destructie is:
Constructie van de eindigheid,
voortdurend tot de eeuwigheid
Non-permanentie is toch eigenlijk tijdelijkheid.
Vergankelijk in essentie
zoals papier, ongevouwen, slechts zinkend drijven kan.
En hier in woorden enkel de herinnering ontvouwt.
Het woord moet hier handtastelijk worden,
obsessief retoucherend in inneroor.
En en en ene oogluikende kunsteling
ontspruitend aan wat straks vergaat.
Stuk stik stak stakker steeg tuig tot werktuigelijk zintuiglijk.
Ik wil bevoelen, zonder te bevroeden wat
Ik wil zuigen, vallen, niet je dat
ik wil weten, werken, overheen,
niet van vroeger, van toen daarmaals
steen en been in het hiernamaals.
Ik wil verdichten totaan hard kristal.
verwarren tot apart geval.
Ik wil bevriezen, niks te verwachten
verliezen en de pijn verzachten...
met.....
Mierenstapjes
en
een olifantentraan.